Elk jaar begint met Aswoensdag, dit jaar op 10 februari, een liturgische tijd die met geen ander vergeleken kan worden. Het askruisje herinnert ons aan wat overblijft van de zichtbare grootheid van de mens: een hoopje as. De profeet Joël zegt ons dat het een geschikte tijd is om tot de Heer terug te keren (2, 12-18): “Nu is het de gunstige tijd”. En hoewel geen enkele tijd buiten de genade valt, wordt de vastentijd door Paulus begroet met de woorden: “Vandaag is het de dag van het heil” (2 Kor. 6,2). Wat betekent het woord ‘verzoening‘ voor ons? Een eerste stap is het nederige besef dat we zuivering en bekering nodig hebben. Eigenlijk zoals de verloren zoon uit het Evangelie van Lucas. Na het huis van de vader te hebben verlaten en de erfenis totaal te hebben verbrast, beseffen gelukkig velen hoeveel ze hebben verloren. Ze beginnen dan aan de terugreis: “Ik ga terug naar mijn vader. Ik zal hem zeggen: Vader, ik heb gezondigd …” (Lc. 15, 18). Tot die terugkeer roept de Veertigdagentijd ons op. En dat betekent: concreet teruggaan, misschien stapje voor stapje. De Veertigdagentijd is de weg van onze thuiskomst bij God.
God hield het eerst van ons, namelijk “toen wij nog zondaars waren”. In Jezus gaf Hij ons het bewijs van Zijn liefde tot het uiterste toe. Tot de dood aan het kruis. Als dit zo is, hoe kunnen wij dan nalaten om de Veertigdagentijd als een geschikte gelegenheid te zien om, geïnspireerd door onbaatzuchtigheid en edelmoedigheid, moedige besluiten te nemen?
In de H. Schrift worden drie praktijken genoemd die de Vasten kenmerken: bidden, vasten en de toeleg op goede werken. “Laten wij aan onze gebeden door aalmoezen en vasten vleugels geven, zodat zij des te gemakkelijker hun vlucht nemen naar God”, zegt de H. Augustinus. En hij voegt hieraan toe: “Laten wij ons met liefde en vuur toeleggen op deze twee soorten aalmoezen: geven en vergeven. Wij bidden toch ook zelf God, dat het goede ons gegeven worde en dat het kwade niet vergolden worde. Geeft, zegt Hij, en u zal gegeven worden.”